حدس زدن ممنوع : ابهام داشتن” در روابط حالت خيلي آزاردهنده ايه اما قطعا مخرب نيست. اون چيزي كه مخربه، “حدس زدن” ما براي رفع ابهاماتيه كه در ذهنمون داريم. وقتي با كسي رابطه اي شكل ميديم، بهتره در مورد هر چيزي كه ذهنمون رو به خودش مشغول كرده، بدون هيچ پيش فرضي، “سئوال بپرسيم”. به عنوان مثال، وقتي آقايي كه قصدش با خانومي ازدواجه و تو حرفاش تاكيد داره كه براش مهمه همسرش شاغل باشه؛ در همچين شرايطي خيلي وقتا ديدم كه خانوم معتقده: “دليل اينهمه تاكيد واسه كار كردن من، خسيس بودنشه، منم از آدم خسيس بيزارم”.
حدس زدن ممنوع
آره، واقعا ممكنه دليلش خساست طرف باشه، ولي اين فقط يه احتمال از صدتا احتماله. در واقع، مشكل اون جايي از قضيه اس كه اين خانم تصور مي كنه حدس اش، كاملا مبتني بر حقيقته. حقيقتي كه تا قبل از ايشون ظاهرا هيچ كسي قادر به كشف اش نبوده. بنابراين، بر مبناي اين حدس، عكس العملي مثل قهر يا پرخاشگري نشون ميده و آقا هم هاج و واج ميمونه كه يهو اين وسط چه اتفاقي رخ داده؟! حالا يه مثال ديگه، وقتي خانومي احساس مي كنه كه يكي دو هفته اس دوست پسرش توجه گذشته رو بهش نداره، حدس اولش اينه كه با دوست دختر قبليش شروع به تيك زدن كرده يا اينكه حتما پاي دخترِ ديگه اي وسطه و هيچ فرضيه ديگه اي رو متصور نيست.
بعدش مثل آدمي كه واقعا بهش خيانت شده، خرخره پسره رو مي گيره و ول كن ماجرا هم نيست. يا تصور كنيد آقايي رو كه وقتي خانومش نظري ميده كه خوشايندش نيست، اين آقا بدون اينكه سئوال كنه و دليل همسرش رو جويا بشه، با اطمينان معتقده كه مادر خانومش همسرش رو پُر كرده و براساس اين فكر شروع مي كنه به لجبازي و جنگ قدرت. همچين سوتي هايي همه جا مي تونه خودش رو نشون بده. تو محيط كارم همينه.
ميريم مي بينيم همكارمون سلام ما رو سر سنگين جواب ميده، حالا ما شروع مي كنيم به حدس زدن و فرضيه ساختن، ولي حاضر نيستيم بريم پيش طرف و به چشماش نگاه كنيم و ازش بپرسيم كه آيا اشتباهي از ما سر زده؟ حالا بعضي از ماها كه ديگه خيلي باحاليم. ميريم زحمت پرسيدن رو به جون ميخريم، ولي هيچ به پاسخ طرف اعتماد نمي كنيم و همچنان فكر مي كنيم كه حتما موضوع يه چيزه ديگه اس و طرف داره چرت ميگه.
نتیجه گیری
حدس زدن در رابطه ممنوع ، دوستان به نظرم بهتره تا جايي كه ممكنه حدس نزنيم، بلكه سئوال كنيم. حالا حدس هم زديم، حداقل تصور نكنيم حقيقت هستي رو كشف كرديم. يكم با ترديد به فرضيات ذهني مون نگاه كنيم. اگرم پرسشي طرح كرديم، بعدش به جواب طرف يه اعتماد نسبي بكنيم.
نظر یکی از کاربران
واي اين موضوووع خيلي ذهن منو درگير كرده بود… حتي قبلا يه مطلب دربارش نوشته بودم كه وقتي تو رابطه اي ابهام برامون پيش بياد چيكار كنيم، از اونجايي حودمون حدس بزنيم ممكنه قضاوتمون درست نباشه بهترين راه پرسيدنه ولي مشكل اينجاس كه نميشه هر چيزي رو پرسيد… مثلا وقتي يه پسر به من نزديك ميشه و من فكر ميكنم بهم علاقه داره، خيلي ذهنم درگير ميشه اما نميتونم چيزي بپرسم مگر اينكه خود طرف بگه، از طرفي هم بعضي وقتا فك ميكنم اگ خودم چيزي نگم اون فرد هم هيچوقت نمياد ك چيزي بگه و از ي طرف ديگه ب خودم ميگم شايد اشتباه ميكنم و اصن طرف به من فكر هم نميكنه… خب اينطور سوالا رو چجور بايد پرسيد☹️ ؟
متن : مهشيد ابارشي
