خاطرات یک جنین

خاطرات یک جنین
خاطرات یک جنین
۵ اکتبر

امروز زندگی من آغاز شد. پدر و مادرم هنوز خبر ندارند؛ ولی من به وجود آمده‌ام. و قرار است که دختر باشم: با موهای بور و چشم‏‌های آبی. تقریباً همه چیز دربارۀ من مقدّر شده است؛ حتی اینکه قرار است عاشق گل‏‌ها باشم.

۱۹ اکتبر

بعضی‏‌ها می‏‌گویند که من هنوز انسان واقعی نیستم و فقط مادرم وجود دارد. ولی من هم آدمم، درست همان طور که یک خُرده‏‌نان هم نان است. مادرم هست؛ من هم هستم.

۲۳ اکتبر

همین الان دهانم دارد باز می‏‌شود. فکرش را بکنید: ظرف حدود یک سال می‏‌توانم بخندم و بعدش هم حرف بزنم. می‏‌دانم اولین کلمه‏‌ای که یاد بگیرم چیست: ماما.

بنر گل من و تو
۲۵ اکتبر

امروز قلبم خودبه‌خود شروع کرد به زدن. از حالا تا آخر عمرم آرام و بی‌وقفه می‌‏زند و بعد از چندین و چند سال، یک روز می‏‌ایستد و آن موقع، من می‏‌میرم.

۲ نوامبر

هر روز دارم کمی بزرگ‏‌تر می‏‌شوم. دست و پاهایم دارند شکل می‏‌گیرند. ولی هنوز باید خیلی صبر کنم تا قدّم به دست‏‌های مادرم برسد؛ تا این دست‏‌های کوچک بتوانند گل بچینند و پدرم را در بغل بگیرند.

۱۲ نوامبر

دست‏‌هایم دارند انگشت درمی‏‌آورند. چه کوچولو و نازند! با این انگشت‏‌ها می‏‌توانم موهای مادرم را نوازش کنم.

۲۰ نوامبر

تازه امروز دکتر به مامانم گفت که من دارم اینجا، زیر قلبش زندگی می‏‌کنم. وای! حتماً چقدر خوشحال شده! خوشحالی مامان؟

۲۵ نوامبر

لابد بابا و مامانم دارند برایم اسم انتخاب می‏‌کنند، ولی حتی نمی‏‌دانند من دخترم یا پسر. من دوست دارم اسمم کَتی باشد. دیگر این‏‌قدرها بزرگ شده‌ام.

۱۰ دسامبر

موهایم دارد رشد می‏‌کند: صاف و روشن و براق. نمی‏‌دانم مامان چه‌جور موهایی دارد.

۱۳ دسامبر

کم‌کم می‏‌توانم ببینم. دوروبرم تاریک است. وقتی مامان به دنیایم بیاورد، همه‌جا آفتابی و پر از گل است.
ولی من بیشتر از همه دوست دارم مامانم را ببینم. چه‌شکلی هستی مامان؟

۲۴ دسامبر

نمی‏‌دانم مامان صدای پچ‏‌پچ قلبم را می‏‌شنود یا نه. بعضی بچه‏‌ها موقع تولد کمی مریض‌احوال‌اند. ولی قلب من قوی و محکم است و مرتب می‏‌زند: تاپ، تاپ… . دخترکوچولوی سالمی داری، مامان!

۲۸ دسامبر

امروز مادرم من را کشت.

سالانه در کشور ما بیش از 220 هزار جنین به صورت غیرقانونی کشته می شوند. این زندگینامه، برای آنها هم هست…

منبع: دکتر فریبا رضایی

مترجم: احمد عبدالله زاده