کاهش آسیب به فرزندان هنگام جدایی

کاهش آسیب به فرزندان هنگام جدایی
کاهش آسیب به فرزندان هنگام جدایی

براساس آمار گزارش شده، ميزان طلاق در پنج سال نخست ازدواج، در كشورمون نزديك به پنجاه درصده بنابراين بايد اين واقعيت رو انكار نكنيم كه طلاق به پديده شايعي در دنياي امروز بدل شده. از اونجاييكه فرزنداني كه در معرض جدايي والدين قرار ميگيرن، متاسفانه در معرض آسيب هاي زيادي قرار دارن، در اين مطلب به پدر مادرهايي كه تصميم به جدايي گرفتن آموزش ميديم كه در طي اين فرايند چگونه با فرزندشون برخورد كنن، تا آسيب به كمترين ميزان برسه.

راه های کاهش آسیب به فرزندان هنگام جدایی

اگه در آستانه طلاق قرار دارید با همه اختلافات موجود سعي كنيد نكاتي كه مي گم رو رعايت كنيد تا آسيب ناشي از طلاق رو در فرزندتون به حداقل برسونيد.

درخصوص جدایی صحبت کنید

 با همکاری هم، در یک محیط آروم و اَمن، طی چند گفت و گوی کوتاه و تدریجی (نه یکباره و مفصل)، بدون احساس گناه و گريه زاري تصمیم تون رو در خصوص جدايي به بچه/ها بگید. دلیل اینکه میگم بدون احساس گناه اینه که وقتی شما نقش گناه کار به خودتون بگیرید، طبعا به فرزندتون حس “قربانی شدن” رو القا می کنید.

بنر گل من و تو

توضیح دهید که او را ترک نمیکنید

در این گفتگوها باید به بچه اطمینان بدید که هیچ کدوم از شما به لحاظ فیزیکی و عاطفی قرار نيست اون ها رو ترک کنید. بهشون تاكيد كنيد كه حضور و وجودشون هرگز هیچ گونه نقشی در تصمیم جدايي شماها نداشته. چون ممكنه در دنیای ذهنی خودشون فکر کنن كه این مجازاتی از طرف خدا یا شما برای اونهاست.

بچه را با جدایی آشنا کنید

بچه ها رویای تجدید میثاق شما رو در این شرایط به سرعت پرورش میدن و فکر میکنن این یه جدایی موقته. اونارو مطمئن کنید که این جدایی قراره به طور کامل اتفاق میوفته و دیگه قرار نیست دوباره با هم زندگی کنید.

هر روز تماس تلفنی داشته باشید

بچه ها لازمه مطمئن بشن والدی که سرپرستی رو به عهده نمیگیره دقیقا به اندازه ی والد سرپرست، عاشق بچه اس. اما بچه تا زمانی که بزرگ نشده مجبوره با یک والد زندگی کنه و دیگری رو طبق برنامه های منظم ملاقات کنه و می تونه هر روز باهاش تماس تلفنی داشته باشه. خیلی مهمه که حتما به این برنامه پایبند باشید و تحت هیچ شرایطی قرارهای ملاقات رو کنسل نکنید.

دلایل طلاق را روشن کنید

دلیل طلاق رو با جملات روشن (بدون ذکر جزییات) متناسب با فهم کودک بهش بگید. بهش بگيد كه “من و بابا يه روز با عشق تصميم گرفتيم با هم ازدواج كنيم اما الان خيلي از كنار هم بودن خوشحال نيستيم”.

کاهش آسیب جدایی در کودکان

برخی از موارد را توضیح دهید

 – لازمه به کودک اطمینان داده بشه که با جدایی تون، فاميل پدر و مادری رو از دست نمیده و میتونه توی مهمونی ها و جمع های خانوادگی چه پدر و چه مادر شرکت کنه.


بهش بگید که اگر قراره گاهی خونه ی شما و گاهی خونه ی والد دیگه باشه میتونه خودش تصمیم بگیره که کدوم متعلقات و اسباب بازی هاش کجا باشن.
هر چند توصيه ما اينه خونه فرزند يه جا باشه و تا حد امكان مكان زندگي بچه بعد از طلاق تغيير نكنه و تو همون خونه اي كه بود زندگي بكنه. خيلي مهمه در اثر طلاق فرزند احساس در به دري و بي خانمان شدن نكنه.


تا جایی که ممکنه سعی کنید شبکه ی حمایتی بچه در اجتماع مثل مهد کودکش یا مدرسه، و کلاس هایی که میره عوض نشه، سازش پیدا کردن با این همه تغییر براشون واقعا سخته.

مراقب صحبت های خود باشید

 به هیچ وجه به علت خشم و رنجش های خودتون از همسرتون، یک والد رو به چشم بچه سیاه نکنید و اتفاقا اگر واقعا سلامت روان بچه براتون اهمیت داره، از والد دیگه جانبداری هم بکنید و بگید که چقدر فرزندشو كه شما باشي دوست داره.


– خیلی دیده میشه که بچه ها در پروسه ی طلاق والدین نقش هاشون جابه جا میشه و وسیله ای میشن برای امنیت و آرامش (مثلا سنگ صبور شدن)، تامین نیاز های والدین و اداره ی امور خانه. این کار کاملا اشتباهه، اجازه بدید اون ها کودک باقی بمونن و ازشون چنین توقعاتی نداشته باشید.


– با بچه ها یار کشی نکنید، حین پروسه ی طلاق گاهی برای نشان دادن مظلومیت یک والد و ظالم بودن والد دیگر نزد قاضی، بچه ها رو به دادگاه میبرن این کار دو اثر منفی داره. اول اينكه، بچه ی شما ساعت های زیادی بزهکاران حرفه ای رو از نزدیک میبینه تا نوبتتون شه، دوم اينكه به جای اقتدار، مظلوم نمایی رو برای احقاق حق یاد میگیره.


– اگر هر دو والد سلامت جسمی، روانی، تمکن مالی و تمایل به نگه داری فرزند دارن به بچه بگید کاملا خودش مختاره که تصمیم بگیره با کی زندگی کنه، و از انتخاب بچه تون احساس شکست نکنید.


– تصوير كاملا مشخص و شفافي از آينده به فرزندتون بديد. ابهام از آينده بزرگترين ترس بچه هاس. بهشون بگيد همچنان قراره بابا صبحها مياد مي بردت مدرسه، همچنان من از مدرسه بر ميدارمت، تولدت قراره مثل هميشه باشه و غيره.


متن:شيرين محمدي

كارشناس ارشد روانشناسي باليني